Zaprawki/wyprawki przed wiosennymi spacerami

Przedłużająca się zima, a szczególnie jej intensywny atak z ostatnich dni, odwlekła w czasie początek naszego sezonu spacerowego. W ubiegłym roku, o tej porze, uprawialiśmy z Mefisto już pierwsze spacery. Jak wiecie mój dzielny Mefisto uwielbia te nasze wspólne wyprawy. Teraz z niecierpliwością wyczekuje wiosny, byśmy mogli znów razem przemierzać urocze zakątki mego miasta. W tym roku, chciałbym pokazać Wam forty Twierdzy Przemyśl a poszczególne fortyfikacje zwiedzić oczywiście z dziarskim Mefistofelisem.

Często pytacie, czy również z Morfeuszem będziemy uskuteczniać takie wypady. Taki jest zamysł, ale wszystko zależy od samego kocurka. Jeśli wyjście na zewnątrz i związane z nim założenie szelek ze smyczą, truptanie na uwięzi, chaos otaczającego świata będą dla Morfeusza zbyt dużym stresem lub po prostu nie spodoba mu się, to nie będę go do tego przymuszał. Zgodnie z zasadą, którą się kieruję opiekując się moimi kocurkami: nic na siłę - spacer ma być przyjemnością dla kota, a nie wymuszonym obowiązkiem.

Póki co, zakupiłem mu gustowne szeleczki i powoli staram się go do nich przyzwyczajać. Problemu z założeniem szelek nie ma - a pamiętam jak pierwszy raz Mefisto wierzgał się jak poparzony. Gorzej z poruszaniem się w nich. Morfeusz rozpłaszcza się na podłodze w przedpokoju lub próbuje zerwać je pazurkami lub ząbkami. Nie mniej jednak, fascynuje go to - zaciekawiony obserwuje z jakim spokojem a wręcz rozkoszą Mefisto pozwala sobie nałożyć szelki, jak ten cieszy się na możliwość wyjścia. Morfeusz ma jeszcze w sobie dużo dzikości, boi się głośnych dźwięków, niezrozumiałych dla niego sytuacji, ale to dzięki obserwacji swego "starszego brata" pobudzona jest jego ciekawość. Gdy siedzę na stołku w przedpokoju, ubieram buty i zakładam Mefisto szelki, Morfeusz od razu przybiega, próbuje rozwiązać mi sznurowadła, obserwuje mruczącego z zadowolenia Mefisto, kładzie się pod drzwiami, tucka łapką szelki. Przygotowania do spacerów wydają się więc rokować dobrze. Morfeusz w końcu przełamie się, pokona rozdzierający go dysonans, pomiędzy ciekawością a strachem.

Najważniejsze, by pierwsze wyjścia na zewnątrz, kojarzyły mu się pozytywnie. Teraz, gdy zimno i wietrznie, trudno oczywiście by tak było - tym bardziej, że to jego pierwsza zima i śnieg w życiu. Zaryzykowałem jednak ostatnio taką króciutką namiastką spaceru w drodze od klatki schodowej do auta:

Zaprawiony w spacerach i przejażdżkach Mefisto bardzo lubi jeździć ze mną samochodem. Często zabieram go na krótkie przejażdżki np. na stację benzynową, szybkie zakupy lub na niedzielny obiad do moich rodziców. Jest wtedy bardzo dumny i szczęśliwy, czuje się wyróżniony. Ogląda sobie przemykający za szybą świat, często wchodzi na moje kolana i "pomaga" kierować pojazdem.

Od jakiegoś czasu zabieram też ze sobą Morfeusza. Chcę, by jazda samochodem nie kojarzyła mu się tylko z wyprawą do weterynarza ale też by przyzwyczajał się do szelek - przestałem go wozić w transporterze jak jakiegoś niewolnika :)

Hah, powyższe zdjęcie po wykadrowaniu, ujawniło całkiem zabawną minę Mefisto:

Moja kochana Trójca w samochodzie: Lui Lu, dzielny Mefisto i troszkę zalękniony lecz ciekawy świata Morfeuszek:

---