Migawki spacerowe

Przeważnie relacjonując nasze wspólne spacerowe wypady staram się ująć je w jakąś większą opowiastkę. Szczególnie, gdy zwiedzamy z kocurem Mefisto tak ciekawe miejsca jak magiczny przemyski Park czy gdy zaglądamy w zakamarki Zamku. Niestety, znów muszę troszkę poutyskiwać na pogodę, która od dłuższego czasu nie pozwala nam wybrać się na jakąś większą wyprawę.

Dziś więc, zamiast dłuższej historyjki, zaledwie migawki zebrane z kilku naszych ostatnich spacerów, na które wykorzystujemy każdą chwilkę, gdy pozwoli na to kapryśna pogoda.

W ulubionym przez moje kocurki Parku nie byliśmy już dość dawno. Ostatnim razem, udało mi się zrobić zaledwie te kilka zdjęć, bo zamiast rozkoszować się dreptaniem parkowymi alejkami... zaangażowaliśmy się z Mefisto w poszukiwanie zaginionego kota naszej znajomej.

Ta gruba (mowa oczywiście o zaginionym kocurze a nie znajomej), dziesięcio kilowa menda, zerwała się ze smyczy i zaszyła się w parkowych krzakach, drwiąc z nas i naigrywając się z naszych poszukiwań. Kuba (ja ze względu na jego wagę nazywam go Panzer) sam w końcu wrócił do domu, ale skutecznie pokrzyżował nam plany odkrywania niepoznanych jeszcze parkowych zakątków.

Gdy tylko niebo się choć na trochę przejaśnia lub nie zniechęci nas ani burza ani skwar (ostatnio taką huśtawkę pogodową mamy kilka razy dziennie) - drepczemy sobie w najbliższych okolicach naszego domu.

Gdy z nieba, o dziwo, zamiast deszczu leje się żar, Mefisto urządza sobie leniuchowanie na trawce...

... a korzystając z nieobecności dzieciarni, chętnie wypróbowuje urządzenia na placu zabaw...

... właz do kanału też jest wart zbadania - tym bardziej, że czasem dochodzą z niego popiskiwania szczurów...

Spacer, zawsze jest świetną okazją, by poobserwować przyrodę, nawet gdy jawi się ona jako poruszający się i drgający głaz...

Pierwszy raz, widziałem takie skupisko pluskwiaków. W tym roku jest ich prawdziwa plaga. W mojej okolicy opanowały murki, kamienie, słupy telegraficzne a w Parku pnie drzew. Potrafi być ich w jednym miejscu naprawdę sporo.

Mefisto najbardziej ceni spacery, gdy może nawiązać kontakt lub zacieśnić więzi z innymi przedstawicielami jego rasy. Lafirynda, kocica Kicia-Micia, którą adorował przez cały ubiegły rok, poszła już w niepamięć. Mefisto ma nową miłość - szarą, trochę stukniętą kotkę. Ma jakiegoś takiego bzika, że gdy widzi dużego psa (czy to bezpańskiego czy na smyczy) puszcza się za nim w pogoń i zaczepia go. Śmieszna jest, ale obawiam się, że przez takie kamikadze, może źle skończyć.

Czasem, spotykamy jeszcze śmieszniejsze zwierzaki. Oooo, np. takie coś:

Spytacie, a co z Morfeuszkiem? Wychodzimy z nim również, ale rzadziej. Już tak ładnie spacerował, ale niesympatyczna przygoda z psem, o której kiedyś wspominałem, sprawiła, że przystosowanie go do spacerów muszę zaczynać od początku. Boi się, napawają go lękiem odgłosy miasta, ryk samochodów, tupanie i wrzaski dzieciarni. 

Wychodzę z nim dopiero wieczorem, gdy miejski gwar trochę cichnie, gdy jest większa szansa, że nie natkniemy się na żadnego gumbasa, który wydaje nieartykułowane ryki, wykonuje nieobliczalne ruchy czy przejawia durne i niezrozumiałe zachowania. Morfeusz jest wtedy spokojniejszy (choć cały czas czujnie nastawia uszka i jest w gotowości do ucieczki do domu). Poluje sobie na pająki na murach i łapie ćmy. Niestety, nie mogę za bardzo zrobić wtedy zdjęcia, bo raz że zmierzch lub ciemno już całkiem, a dwa że w jednej ręce trzymam smyczkę a w drugiej latarkę, którą oświetlam Morfeuszka, sprawdzając co on tam znowu upolował i co bez przerwy przeżuwa i ciamka w pyszczku :)

Na koniec, chciałbym abyście poznali dwie osoby.

Wujek Staszek, mój ojciec chrzestny, mieszkający w sercu Bieszczad. On nauczył mnie czytać książki, rysować i słuchać muzyki. Ponoć odziedziczyłem po nim wiele cech. Zapalony kociarz, choć on akurat  zawsze opiekował się kotkami a ja jakoś preferuję kocury. Tu na zdjęciu, podczas spaceru z moim Mefisto koło bloku moich rodziców:

Zawsze chwaliłem swego weterynarza, dzięki któremu udało się postawić na nogi zabiedzonych Mefisto i Morfeusza po przygarnięciu ze schroniska oraz wyleczyć ich z paskudnych choróbsk i przypadłości, których się tam nabawili. 

Na zdjęciu, pan Kamil... a właściwie jego tekturowa wersja. Jak wielu przemyślan, pan Kamil interesuje się historią, pierwszą wojną światową oraz oczywiście Twierdzą Przemyśl. Jest członkiem Grupy Rekonstrukcji Historycznej GRH Artyleria Przemyśl. 

To zdjęcie zostało zrobione podczas jednej z naszych imprez plenerowych, Święta Fajki. Przemyśl jest znany jako stolica polskiej fajki i dzwonów ze względu na stare tradycje fajczarskie i ludwisarskie oraz najlepszych rzemieślników w tym fachu. Jak Święto Fajki, no to sobie zajaraliśmy, tyle że szluga. Tekturowy pan Kamil, na szczęście nie spłonął...

Mam nadzieję, że wkrótce będziemy mogli wyruszyć z Mefisto na jakąś większą wyprawę, bo z takowych najbardziej lubię Wam zdawać relacje a przy okazji zaprezentować atrakcyjne i ciekawe miejsca mojego zabytkowego miasta.

---