Kot a teściowa. KOTmiks wyjazdowy.

W dzisiejszym KOTmiksie wyruszymy za miasto...

Muszę w tym miejscu nakreślić kilka zdań wyjaśnienia.

1. KOT miks przedstawia oczywiście hipotetyczną i zupełnie dla mnie niemożliwą sytuację. Oczywistym jest, że nigdy nie wywiózłbym i nie pozostawił gdzieś w lesie Mefisto, a myśl pozbycia się kota nigdy by mi nie przyszła do głowy. Ci którzy tak postępują (a zdarza się to szczególnie często w wakacje) są godni jedynie pogardy i potępienia. KOTmiks miał ukazać przywiązanie kota do swego opiekuna nawet do tego najgorszego - nikt mi nie wmówi, że koty są na tyle indywidualistami, że nie kochają i nie tęsknią! Ci, którzy tak twierdzą (głównie psiarze) to dla mnie chomąta przepocone, ich ojcowie byli chomikami a ich matki śmierdzą skisłymi jagodami! KOTmiks mówi też o wyjątkowej orientacji kotów w przestrzeni, takim swoistym GPS-ie, który podobnie jak gołębie posiadają koty (parz choćby: Kot pocztowy).

2. Mimo różnych myśli w przeszłości, nigdy też nie zapakowałem do bagażnika owiniętą w dywanie eks-teściową i nie wywiozłem jej w odludne i dalekie miejsce... Nie udało mi się nigdy znaleźć tak obszernego a zarazem taniego dywanu...

3. Powyższy KOTmiks miał być początkowo zupełnie inny i mieć inną wymowę. Wpisując się w akcję "Nie jestem śmieciem" miał poruszać okropny temat bezdusznego pozbywania się zwierząt, szczególnie w wakacje, gdy ludzie wyjeżdżają na urlop i "nagle" ich czworonożny przyjaciel staje się przeszkodą. Wydaje mi się, że ten temat jest aktualny stale, nie tylko w sezonie urlopowym, więc prędzej czy później stworzę właściwy w serii "Mefisto - Koci Mściciel" - póki co przygotowałem dwa proste plaKOTy, które opublikuję i stosownie opiszę w następnym poście.

Na koniec informacje dla tych, których interesuje mój stan zdrowia. Wróciłem już do domu, zostałem wypisany ze szpitala wcześniej niż myślałem i chyba wcześniej niż powinienem być wypisany - praktycznie nazajutrz po zabiegu. Nie wiem, czy źle obliczono ilość przyjęć pacjentów co do ilości wolnych łóżek, czy szpital miał do wyrobienia jakąś normę, ale o świcie zarządzono masowe wypisywanie. Trochę to dziwne, bo większość z nas była średnio kumata po zabiegach, po wizycie lekarza kazano nam się pakować, a na nasze łóżka już dybali nowo przyjęci. Siedzieliśmy tacy zamotani, z opuchniętymi i krwawiącymi nosami na korytarzu - wyglądało to tak jakby doszło do zbiorowej bójki. Ten cały NFZ nazwałem Nazistowskimi Formacjami Zbrodniczymi, czyli germański najeźdźca znów gnębi polski naród, tym razem w służbie zdrowia...

Ja osobiście zniosłem bardzo dobrze zabieg, inni przespali cały dzień i noc po narkozie, potrzebowali środków nasennych lub przeciwbólowych, mamrotali coś bez sensu i ogólnie zachowywali się jak zombie, a mnie jakoś nosiło. Nie przespałem nocy, bo po salach rozlegało się okropne chrapanie (nic dziwnego, każdy miał w nosie świeże rany i tampony/bandaże). Nawet przyłapano mnie i zrugano podczas mojej wyprawy do Biedronki, w kapciach, opatrunkiem na twarzy i gustownej pidżamce - cholerny nałóg (papierosy)!. Dziś czuję się tylko trochę gorzej, kręci mi się w głowie, nie odespałem zabiegu i narkozy, jeść też za bardzo mi się nie chce, bo nie czuję zapachów a więc i smaku, gardło mam podrażnione przez rurę, którą tłoczyła tlen do płuc podczas zabiegu. Jest też bardzo upalnie i duszno, więc i jakieś takie zamroczenie a i gojenie gorzej przebiega (z nosa wciąż kapie krew). Choć to zdjęcie mocno chrystusowo-cierpiętnicze to da się przeżyć - nie mogę się tylko doczekać, gdy odetchnę wreszcie pełną piersią.

Rozczulanie się nad sobą zresztą i tak nie jest w moim stylu, a i nie mogę sobie na to pozwolić, bo mój bidny Mefisto wciąż jest chory. Lui Lu nie bardzo radziła sobie z podawaniem tabletki, o zrobieniu zastrzyku to wogóle nie było mowy. Stresowała się przy tym bidulka bardzo - uznałem  więc, że pod moją nieobecność lepiej już zapłacić weterynarzowi (mimo, że u nas kiszka finansowa straszliwa), by wykonał aplikację i iniekcję w tych dniach, niż by się męczyli i Mefisto i Lui. Dziś już sam pojechałem do weterynarza, obadaliśmy Mefisto, pęcherz powoli wraca do normy, sika już w miarę poprawnie, gorzej z kupką, liczymy że unormuje się to wkrótce, po antybiotyku, zastrzykach i witaminkach, które mu już sam będę podawał. Dobra wiadomość jest taka, że Mefisto utrzymuje stałą wagę oraz to co widzimy na USG jako dziwną masę nie powiększa się, a nawet lekko się zmniejszyło - cały czas zakładamy, że są to "tylko" powiększone węzły chłonne krezkowe a nie (tfu, tfu, odpukać, odpluć) jakiś nowotwór...

Na dzisiaj to tyle wieści, muszę się położyć na chwilę, bo złapałem karuzelę przed oczami. Mój Mefisto dzielnie asystował mi przy pisaniu tego posta, leżąc przede mną na biurku i wlepiając we mnie swe kochające i wierne oczęta...

---