Gościnnie na blogu: Kukuś i Monika

Jak już wiecie niespodziewanie dokociliśmy się za sprawą "Stinky Tadka/Przypadka" (zobacz tutaj>>>) i jesteśmy w trakcie "docierania się", ale i leczenia nowego lokatora naszej norki.  Śpieszno mi donieść jak przebiega udomowienie, bo wiem, że jesteście ciekawi skąd w ogóle wziął się u nas "Przypadek" (tyle razy przecież wzbraniałem się przed przygarnięciem drugiego kota), jak się zachowuje w nowym otoczeniu i jak przebiegają jego relacje z Mefisto. Stosowny post umieszczę za kilka dni, gdy ten mały strachajło zaaklimatyzuje się i podleczymy troszkę tą byłą sierotkę a Mefisto przestanie strzelać na nas focha. Ostatnie dni mijają w mgnieniu oka na opiece nad "Przypadkiem", ułaskawieniu naburmuszonego Mefisto, pracy, wizytach u weterynarza i próbach dorobienia trochę grosza na podleczenie tego śmierdziuszka.

Nasza blogowa kociosfera to cudowne miejsce, w którym poznać możemy (choć najczęściej wirtualnie tylko) wielu sympatycznych ludzi (i ich zwierzaki), dzielić z nimi swe pasje, obserwacje, wymienić informacje, podzielić się doświadczeniami, a nawet zaprzyjaźnić. Nasza Tawerna, może i nie ma jakiejś gigantycznej liczby odwiedzin, ale ci, którzy tu zaglądają, czytają i komentują, warci są każdej spędzonej chwili na tworzeniu bloga.

Kilka miesięcy temu napisała do mnie Monika, mieszkająca w przepięknym Karpaczu. Zagląda tu czasem, pisze maile, dzieli się wspomnieniami o swoim ukochanym kotku. Ponieważ Monika nie posiada własnego bloga, przyszło mi do głowy, że mógłbym zaprosić ją do naszej gościnnej Tawerny, aby zaprezentować jej podopiecznego.

Chciałbym zrobić to głównie poprzez zdjęcia, które przesłała mi Monika. Przypomną Wam one ciepłe, letnie dni, gdy można było się rozkoszować spacerami z naszymi podopiecznymi. Tak, tak, Kukuś podobnie jak Mefisto to kot uwielbiający spacerki.

Bez względu na pogodę czy porę dnia Kukuś wciąż domagał się spacerów. Nawet, gdy rzęsiście padało z utęsknieniem czekał na wspólne wyjście z Moniką - wtedy wychodziła choćby na ganek przed dom, by mógł sam ocenić, czy warto w taką pluchę zmoczyć futerko.

Niestraszna mu była jednak niepogoda. Zimową porą, gdy ładnie śnieżek prószy, a wokół wszystko pomalowane jest na biało, przecież jest tak pięknie. Monika często wydeptywała mu ścieżki wokół domu, bo zapadał się w śnieżnych zaspach.

A to i sama Monika z kotem Kukusiem w pięknej scenerii letniego i zimowego Karpacza:

Jak pewnie zauważyliście, pisałem o Kukusiu w czasie przeszłym, a i na zdjęciach widnieje data sprzed kilku lat. 6 listopada 2011 r.  ten piękny niebieskooki burasek odszedł niestety za Tęczowy Most. Spędzili razem 12 wspaniałych lat. Monika do dziś nie może o Nim zapomnieć i ciężko Jej nawet pokochać inne koty. Jakaż to musiała być przyjaźń i przywiązanie! 

Dzisiejszy post jest dedykowany pamięci Kukusia i pięknej miłości między człowiekiem a zwierzęciem...

Choć wiem, jak ciężko pogodzić się z odejściem przyjaciela (rok temu straciłem Baldricka i wciąż myślę o tym, czy mogłem coś jeszcze uczynić, by przy jego chorobie utrzymać go przy życiu), to życzę Monice, aby przelała swą miłość na kotki, które przygarnęła. Kto wie, może w jednym z nich odrodził się Jej ukochany Kukuś...

---