Mefisto i Morfeusz. Pierwsze migawki.

Morfeusz jest z nami od tygodnia. Mefisto, jak można było przypuszczać, obraził się na nas za wprowadzenie do domu nowego lokatora. Nic dziwnego, dotychczas niepodzielnie władał naszą Tawerną i do niego należał każdy kąt, a wraz z przybyciem Morfeusza to poczucie jedynowładztwa zostało zachwiane.

Nie jest agresywny wobec "nowego", bardziej ma żal, że nasza uwaga dotychczas zarezerwowana tylko dla niego, przeniosła się częściowo na "przybłędę". Podejrzewa, że karmimy go lepszymi kąskami więc strzela focha i podjął strajk głodowy.

Nie faworyzuję Morfeusza, choć staram się, by poczuł się u nas komfortowo, bo trafił do nas mocno zestresowany i jak to były bezdomny wystraszony i obarczony chorobami. Są czynności, które wykonuję tylko na nim w związku z jego leczeniem. Jak wiecie, koty niezbyt lubią czyszczenia uszek - jest to mało sympatyczny zabieg i czasem bolesny, gdy przy wierzgającym kocie nawet lekko naruszymy ten delikatny instrument. W każdym razie, Mefisto nienawidzi tej czynności. Jako, że walczymy ze świerzbem u młodego, więc codziennie robię przegląd i czyszczenie jego uszek. Tu dochodzi do zabawnej sytuacji, bo gdy tylko skończę usuwać martwy świerzb z uszek Morfeusza, muszę wziąć na kolana Mefisto i pogrzebać w uszku również jemu, żeby nie czuł się pominięty. Choć to Morfeusz jest pacjentem - na wizyty do weterynarza zabieram również Mefisto jako towarzystwo. Nic mu więc nie umyka, choć nadal są podejrzenia, że gdy czeka na nas w poczekalni to za drzwiami gabinetu serwujemy młodemu jakieś super atrakcje :)

Wczoraj wyskoczyłem na chwilę do rodziców po jakieś pyszności, które mama dla nas przygotowała. Zabrałem ze sobą Mefisto. Po raz pierwszy od tygodnia był naprawdę szczęśliwy. Poczuł się wyróżniony, że zabrałem tylko jego a "znajda" został w domu. Mruczał rozkosznie, przebierał nóżkami, poocierał się o wszystkie meble zostawiając tylko swój zapach, a przez całą drogę siedział mi na kolanach, czego zwykle nie robi, gdy kieruję samochodem.

Jeszcze potrzeba trochę czasu, by stosunki między kotami się ułożyły. Póki co jest zazdrość, rywalizacja, trochę żalu jednego a bojaźni u drugiego. Podobnie jak rok wcześniej z Baldrickiem, teraz Mefisto z Morfeuszem, urządzają zawody, który z nich więcej zanieczyści kuwetę drugiemu. Zaczynają się też ze sobą bawić, szczególnie w nocy urządzają gonitwy, wspólnie też dokonali dewastacji moich kaktusów na parapecie i dokonali zsynchronizowanego desantu na moją głowę ze stojącej przy łóżku komody.

Czasem też dochodzi do spięć, których siłą sprawczą jest ciekawski i wszędobylski młody. Zaczepia Mefisto, by zachęcić go do zabawy i wspólnych gonitw, ale czasem przesadza. Szczególnie irytujące jest, gdy Mefisto układa się do snu, dokona toalety, wymości i wygrzeje sobie legowisko lub po prostu już śpi. Morfeusz ma jakieś szczególne upodobanie, by pacnąć go wtedy łapką, ugryźć w ogon lub bezczelnie i bez skrępowania spychać go z jego łoża. Rozbudzony Mefisto jest wtedy wściekły (ja też bym był, gdyby ktoś mi pociągnął z bańki w czasie snu). Morfeusz za to kilka razy dosyć solidnie oberwał. Tu nawet nie poszły w ruch pazury ani nie doszło do wymiany ciosów - Mefisto po prostu skoczył na Morfeusza, wbił mu w kark kły, przydusił całym ciężarem do podłoża, aż młodemu gały wyszły. To był widowiskowy skok i pokaz dominacji mej czarnej pantery nad młodym i zadziornym żbikiem...

Nie ingeruję w te ich podchody i utarczki - takie sprawy powinni załatwić między sobą i sami ustalić zasady, hierarchię i zależności. Nie posiadam jak dotychczas zbyt wielu ich wspólnych zdjęć, bo nie chcę biegając z aparatem, przeszkadzać w układaniu tych relacji. Ale jak widać na poniższych, potrafią się już ze sobą bawić, Mefisto przed snem wylizuje Morfeuszowi uszka, a ten drzemiąc ugniata łapką futerko starszego kolegi. Śpią obok siebie, snując kocie sny i marzenia, chyba, że młodemu coś strzeli do głowy, by śpiącego Mefisto ugryźć w ogon, ot taki rozkoszny rozbójnik :)

Na koniec, w ramach wspominek, kompilacja zdjęć sprzed roku, gdy to Mefisto był takim właśnie przygarniętym sierotą jak teraz Morfeusz, a w domu panował nieodżałowany Baldrick...

PS Jeszcze raz listki Amyszki z moimi kocurkami, na pamiątkę cudnych barw jesieni...

---

PS2 Miło, że ktoś tu jeszcze nas odwiedza, bo po ostatniej "dyskusji" na innym blogu skazaliśmy się na ostracyzm i banicję w większości kociosfery. Być może przez to, że nie zawsze palec giętki wystuka na klawiaturze to co pomyśli głowa, istnieją też różne interpretacje: czy my mamy mózg czy mózg ma nas, jak też "polska języka to trudna języka" a słowo pisane "w polska języka" nie zawsze jest zrozumiałe dla używających tego "języka" na co dzień. A całkiem możliwe, bo postulowane przez większość (a ta jak wiadomo nigdy się nie myli, czego dowodem są wyniki wyborów, w których do władzy w naszym kraju dochodzi ktoś pokroju rudego Pinokia), że to moja wredota, zaprzaństwo, kiepski dezodorant i nieświeże onuce zepsuły radosną atmosferę wirtualnej krainy szczęśliwości. 

W każdym razie, nie mogę spełnić prośby jednej z interlekutorek o jakże niespotykanym w internecie imieniu "Anonim", by padło jakieś magiczne słowo z mojej strony. Na magii się raczej nie znam, nie bawią mnie przygody Harry'ego Potter'a, a i żadne zaklęcie jeszcze nie "wy­pełzło ze swe­go leża w głębi dziewiczych ścieżek umysłu i (nie) sie­działo bez­czel­nie w przedmózgo­wiu, podzi­wiało wi­doki i wy­kony­wało psychiczny od­po­wied­nik jedze­nia prażonej ku­kurydzy".

---