Pożegnanie z Maciusiem

Dzisiejszy wpis miał wyglądać zupełnie inaczej. Podsumowując nasze spacerowe przygody, chciałem przypomnieć oraz zaprezentować nowych zwierzęcych przyjaciół, z którymi Mefisto nawiązał kontakty towarzyskie. Miał to być tekst wesoły, frywolny i ciepły, bo i taka była natura tych spotkań. Mizianki z zapoznanymi kocicami, awantury z oślinionymi i trochę głupawymi pieskami, na których pyskach mój kocurek wypróbowywał ostrość swych pazurków, próby złapania kreta lub też dotarcia do jądra ziemi poprzez rozkopywanie norek, czy też wnerwianie zadziornego koguta pilnującego swych kur przed Mefisto.

Przygotowując jednak zdjęcia kilka dni temu, którymi chciałem zilustrować te przygody, otrzymałem niepokojące wieści o Maciusiu - najlepszym przyjacielu Mefisto, którego mieliście okazję poznać, gdy opisywałem "Bliskie spotkania". Niepokój o Maciusia, przerodził się wkrótce w żal z powodu jego odejścia.... Tak... Maciusia nie ma już na tym padole...

Maciuś to przezabawny, wydający śmieszne i dziwaczne dźwięki kocurek, najbliższy i ulubiony kompan Mefisto. Spotkania z nim stały się obowiązkowym punktem każdego naszego spaceru. Początkowo, jak to dwa kocury, troszkę powarczeli na siebie, troszkę nastroszyli, pofukali, ale bardzo szybko zaprzyjaźnili się, wkrótce witali jak starzy kumple, obwąchiwali i przycupnięci siadali na przeciw siebie, mrucząc i coś tam do siebie po kociemu trajkocząc.

Maciuś często zakradał się na teren naszej wspólnoty lub nawoływał Mefisto ze swojego ogródka.Ten zaś wesoło dreptał na terytorium Maciusia, nie mogąc doczekać się kolejnego spotkania.

Wtedy pojawiła się ona...

Lafirynda jedna, kokietując Mefisto, wzbudzała zazdrość w Maciusiu. To rozkoszny kociak, ale straszliwa pierdoła. Zazdrosny, ale fajtłapowaty, jęczał rozżalony, że Mefisto przedkłada zaloty nad męską przyjaźń, z wyrzutem przypatrując się tym amorom, a nawet dziarskim próbom przeskoczenia siatki przez Mefisto, gdzie po drugiej jej stronie rezydowała ta bezwstydna zalotnica.

Zapytacie pewnie: a co z czarnulką Kicią? Pierwszą miłością Mefisto, którą poznaliście tutaj ("Do zakochania jedno mrauu...")? Zdzira jedna, wpadła z jakimś kocurem przybłędą i wychowuje teraz trójkę kociaków... Ale nie mówmy o tym Mefisto...

Maciuś zaczął dorośleć i dokonała się w nim niezwykła przemiana. Jego ambicja, testosteron i poczucie wykazania samczej dominacji, sprawiły że zaczął prowadzić patrole wokół swego terytorium, broniąc dostępu do przesiadującej tam kocicy. Zaczęło dochodzić do bójek. Dla Mefisto była to niezrozumiała sytuacja. Nie spodziewał się agresji ze strony swego kumpla. Maciuś przeważnie próbował znienacka drapnąć lub ugryźć Mefisto przez ogrodzenie. Gdy nie dzieliła ich jednak żadna przeszkoda, to Mefisto swymi pazurami dawał jednak bolesne ostrzeżenie, by ten nie pozwalał sobie na zbyt wiele.

Po wymianie ciosów, wszystko wracało do normy. Nadal pozostawali kumplami, tyle że od tej pory każde ich spotkanie otrzymało nowy wymiar i smaczek: obowiązkowa bójka - tak po prostu w imię samczych zasad.

Maciuś był kotem posiadającym dom i opiekunkę. Całymi dniami jednak biegał sobie samodzielnie, a pod dach był zabierany dopiero na noc. Dziwiło mnie zawsze takie pojęcie opieki nad kotem jak w wykonaniu tej pani. Tym bardziej, że jak się okazało z rozmów, straciła już kilka kotów, które albo skończyły przedwcześnie swój żywot pod kołami samochodu albo przywlokły jakieś paskudne choróbsko. Maciuś też ciągle pakował się w jakieś kłopoty. Miał np. uszkodzone oko, w którego środek ponoć wbił się cienki drut.

Zawsze obawiałem się, że Maciuś źle i szybko skończy. Tak jak wiele innych kotów w okolicy... Spotykane przez nas osoby często zatrzymują się, widząc nas spacerujących z Mefisto, by porozmawiać o swoich kotach. Z tych rozmów wyłania się dość smutny obraz kotów, które nigdy nie wróciły ze swych samodzielnych wypraw, czworonogów, które zginęły na oczach opiekunów pod kołami samochodów, wróciły okaleczone bądź chore, zmarły w dziwnych okolicznościach - czasem ktoś im w tym "pomógł"...

Moje obawy co do losu Maciusia, niestety sprawdziły się. Z dnia na dzień stał się osowiały, przestał nawoływać Mefisto tymi swymi śmiesznymi paszczowymi dźwiękami, stał się obojętny, nie reagował na zaczepki a i sam nie prowokował ani bójki ani towarzyskiego zbliżenia. Od razu wiedziałem, że coś z nim jest nie tak. Na wszelki wypadek zacząłem omijać jego podwórko, aby Mefisto nie złapał od niego jakiegoś paskudztwa.

Maciuś żył niecały rok... Wyglądał na o wiele starszego i większego niż na swój wiek. Masywny, z ogromnym, wlokącym się po ziemi brzuszkiem. Tuczony był ludzkim jedzeniem, co jest zabójstwem dla wrażliwego kociego układu pokarmowego, nerek i całego organizmu. Tak wiele jest osób deklarujących swą miłość do zwierząt, a przy tym są tak nieodpowiedzialni i ciemni!  Nie dadzą się przekonać, nie uznają słów krytyki, nie słuchają rad, nie podejmują minimum wysiłku, by zgłębić zwierzęcą naturę, ignorują potrzeby swych czworonogów i obowiązki wobec nich. Wszystko wiedzą lepiej, a tak naprawdę przez swą arogancję, niewiedzę, której nie chcieli posiąść, stereotypowe i prostackie w rezultacie podejście do zwierząt są nie przyjaciółmi lecz wrogami swych podopiecznych.

Żal Maciusia... śmiesznego lecz pięknego i ciekawego w swej naturze kocurka. Wiadomość o jego śmierci, choć smutna, nie była jednak ostatnią, która nas zmartwiła. W ciągu kilku ostatnich dni najedliśmy się strachu w obawie o życie również Mefisto... Pojawiło się podejrzenie, że Maciuś miał wściekliznę... 

Dokonano ekshumacji Maciusia, którego pani zakopała w ogródku, a jego ciało przewieziono na badania. Padł na nas blady strach! Jedyną możliwością zbadania obecności wirusa wścieklizny jest przebadanie mózgu kota po jego śmierci, a to trwa kilka dni. Ryzyko zarażenia Mefisto było być może małe, ale przecież bawili się razem, bili się, choć walki ich były bezkrwawe, to w ruch szły i pazurki i ząbki. Nie wiedzieliśmy od jak dawna Maciuś mógł nosić wirusa, objawy początkowo są niezauważalne, a gdy się pojawią to jest już dla kota za późno. 

W naszych okolicach pojawiają się różne zwierzęta mogące być nosicielami, choć to miasto, to na mojej ulicy można spotkać nawet lisa. Gdy o tym myślałem to robiło mi się słabo. Popędziłem do swojego weterynarza, który potwierdził to co już dowiedziałem się o tej chorobie z różnych publikacji. Konieczne jest poddanie kota trzytygodniowej obserwacji w klinice albo na własne ryzyko w domu. Mógłby podać Mefisto inwazyjny zastrzyk, który pobudził by organizm do walki z tym paskudztwem, lecz uznaliśmy, że dla mego kocurka było by to zabójstwo, ze względu na to, że ta moja kochana bida przez tyle miesięcy odkąd jest z nami ciągle dostaje mocne "strzały" zastrzyków i tabletek, jego organizm w końcu może nie wytrzymać kolejnej inwazji medykamentów. 

Przez te kilka dni w naszych głowach roiły się tragiczne wizje, nie chcielibyśmy aby Mefisto dołączył do Maciusia za Tęczowym Mostem, a i pojawiły się obawy co do naszego zdrowia. Weterynarz uspokoił mnie, że trzeba być dobrej myśli (łatwo powiedzieć!), nie było krwi, ran, być może potencjalnie zarażona ślina nie miała dojścia do organizmu Mefisto. Gdy opowiedziałem mu o tej pani, stwierdziliśmy, że cała ta sytuacja jest jakaś dziwna. Postanowił w pierwszej kolejności sprawdzić w odpowiedniej instytucji, czy takie zdarzenie miało miejsce. Okazało się, że tak, było zgłoszenie o podejrzeniu o wściekliźnie, dokonano ekshumacji i badań ciała Maciusia, jednak obecności wirusa nie stwierdzono. Kamień spadł nam z serca. Ale do dziś jestem podenerwowany i smutny. Myślę o zwierzętach, które mogłyby jeszcze żyć, gdyby nie ludzka głupota, nieodpowiedzialność czy okrucieństwo. Myślę o ludziach, których podła natura skazuje na cierpienia innych, nawet tych których ponoć się kocha. Mefisto stracił towarzysza przez zaniedbanie własnej opiekunki, a ile jeszcze zwierząt zakończy swój żywot przedwcześnie. Mefisto z wielkim żalem i zawodem odwiedza miejsca, w których zawsze spotykaliśmy inne koty. Nie wiem co się z nimi wszystkimi stało, prawdopodobnie nie ma ich już wśród żywych...

Żegnaj uroczo pierdołowaty kocurku... Mefisto będzie brakować Twego towarzystwa...

---